دوست یابی در کودکان یک مهارت حیاتی برای رشد اجتماعی و عاطفی است و داشتن مشکل دوست یابی در کودکان میتواند باعث انزوا و کاهش اعتماد به نفس شود. این راهنما به شما در شناخت نشانههای مشکل و آموزش گام به گام مهارت های دوست یابی در کودکان از طریق راهکارهای عملی و والدینمحور کمک میکند. با روش های دوست یابی در کودکان و نقش مؤثر مشاوره و گروههای مهارتآموزی برای تقویت تواناییهای اجتماعی فرزندتان آشنا شوید.
تکمیل فرم رزرو نوبت و مشاوره
همین حالا درخواست مشاوره خود را ثبت کنید تا کارشناسان ما در "روان رشد" در کوتاهترین زمان ممکن با شما تماس بگیرند.
کشورها
مشاور و روانپزشک
نوبتهای مشاوره
دوست یابی در کودکان یکی از مهمترین و پایهایترین مهارتهایی است که بر سلامت روان، اعتماد به نفس و رشد اجتماعی آنها در تمام طول زندگی تأثیر میگذارد. داشتن دوست به کودک کمک میکند تا همدلی، همکاری و حل تعارض را بیاموزد. اما برای برخی از کودکان، این فرآیند به سادگی اتفاق نمیافتد. مشکل دوست یابی در کودکان یک مسئله رایج است که میتواند به احساس تنهایی، انزوا و اضطراب منجر شود.
اگر فرزند شما به طور مداوم این نشانهها را از خود بروز میدهد، ممکن است در زمینه مهارتهای اجتماعی به کمک نیاز داشته باشد:
در مدرسه یا پارک همیشه تنها بازی میکند.
هرگز در مورد دوستانش صحبت نمیکند یا کسی را به خانه دعوت نمیکند.
به مهمانیهای تولد یا دورهمیهای دوستانه دعوت نمیشود.
جملاتی مانند "هیچکس منو دوست نداره" یا "من هیچ دوستی ندارم" را به زبان میآورد.
در تعامل با همسالان، یا بیش از حد پرخاشگر و سلطهجو است یا بیش از حد منفعل و ترسو.
در درک مفاهیم ساده اجتماعی مانند نوبت گرفتن، اشتراکگذاری یا حریم شخصی مشکل دارد.
نام مهارت |
چگونه است؟ (مثال) |
---|---|
شروع گفتگو و پیوستن به گروه |
لبخند زدن و پرسیدن یک سوال ساده مثل: "میتونم باهاتون بازی کنم؟" یا "چه بازی جالبی!" |
همکاری و مشارکت |
به اشتراک گذاشتن اسباببازیها، رعایت نوبت در بازی و مشارکت در فعالیتهای گروهی. |
همدلی و درک دیگران |
توانایی درک احساسات دیگران (مثلاً "دوستت ناراحته چون عروسکش گم شده"). |
حل تعارض |
توانایی حل اختلافات کوچک با گفتگو به جای پرخاشگری یا قهر کردن. |
مهارتهای شنیداری |
گوش دادن به حرفهای دوستش با دقت و نشان دادن علاقه. |
خجالتی بودن یا اضطراب اجتماعی: ترس از قضاوت شدن یا طرد شدن، مانع از اقدام کودک برای شروع دوستی میشود.
ضعف در کنترل تکانه: کودکانی که نمیتوانند تکانههای خود را کنترل کنند (مانند کودکان مبتلا به ADHD)، ممکن است در بازیها عجولانه رفتار کرده و دیگران را برنجانند.
عدم درک نشانههای اجتماعی: برخی کودکان در فهم زبان بدن، لحن صدا و قوانین نانوشته بازیهای گروهی مشکل دارند.
کمبود فرصت: کودکانی که فرصت کافی برای تعامل با همسالان در محیطهای مختلف (پارک، کلاسهای فوق برنامه) را ندارند، کمتر این مهارتها را تمرین میکنند.
شما به عنوان والدین، اولین و مهمترین مربی فرزندتان در زمینه مهارتهای اجتماعی هستید.
فرصتسازی کنید: برای فرزندتان قرارهای بازی ترتیب دهید (ابتدا با یک دوست شروع کنید). او را در کلاسهای ورزشی یا هنری که به آن علاقه دارد ثبتنام کنید تا با کودکان دارای علایق مشترک آشنا شود.
در خانه تمرین کنید (ایفای نقش): مهارتهای جدول بالا را در قالب بازی در خانه تمرین کنید. مثلاً بگویید: "فرض کن من یه بچه جدیدم تو پارک، تو چطوری میای با من دوست بشی؟"
مربیگری کنید، نه مدیریت: بعد از یک قرار بازی، در مورد اتفاقات آن با او صحبت کنید. به جای انتقاد، از او سوال بپرسید: "وقتی اسباببازیت رو به دوستت دادی، چه حسی داشتی؟" یا "دفعه بعد اگه سر بازی دعواتون شد، فکر میکنی چه کار دیگهای میشه کرد؟"
نقاط قوتش را تحسین کنید: بر ویژگیهای مثبت فرزندتان تأکید کنید تا اعتماد به نفس او برای ورود به روابط دوستانه افزایش یابد.
اگر مشکل فرزندتان در دوستیابی شدید است و بر خلقوخو و عملکردش تاثیر منفی گذاشته، کمک گرفتن از یک روانشناس کودک میتواند بسیار مؤثر باشد.
مشاوره فردی: درمانگر در یک فضای امن، روی افزایش اعتماد به نفس کودک و اضطراب اجتماعی او کار میکند.
گروههای مهارتهای اجتماعی: این روش یکی از بهترین راهکارها ست. در این گروهها، کودک فرصت پیدا میکند تا مهارت های دوست یابی در کودکان را در یک محیط کنترلشده و تحت نظارت متخصص، با همسالان خود تمرین کند و بازخورد فوری دریافت نماید.
دوستی، بخش شیرین و ضروری دوران کودکی است. کلینیک روانشناسی روان رشد با برگزاری جلسات مشاوره فردی و گروههای آموزش مهارتهای اجتماعی، به کودک شما کمک میکنیم تا با اعتماد به نفس و توانایی بیشتری با همسالان خود ارتباط برقرار کرده و از لذت داشتن دوست بهرهمند شود.
نظرات و دیدگاه ها